سرویس خبری ایران من: ۷ تیر ۱۳۶۶، تاریخی سیاه در حافظه ملت ایران است. در این روز، رژیم بعث عراق با استفاده از سلاح‌های شیمیایی ساخت کشورهای غربی، شهر آرام سردشت را به جهنمی از گاز سمی تبدیل کرد. این حادثه تلخ، نخستین حمله شیمیایی علیه غیرنظامیان پس از جنگ جهانی دوم بود که در سکوت سنگین جامعه جهانی رخ داد. امروز، پس از گذشت ۳۸ سال، یادآوری این فاجعه نه تنها به دلیل احترام به یاد شهدای سردشت، بلکه به عنوان هشداری برای تکرار چنین جنایاتی در نقاط دیگر جهان ضروری است.
تراژدی سردشت: نخستین شهر قربانی پس از جنگ جهانی دوم
به گزارش ایران من، ۳۸ سال پیش در چنین روزی، در ۷ تیر ۱۳۶۶، آسمان شهر مظلوم سردشت، هوا نداشت. دم مسموم بمب‌های شیمیایی آسمان را پوشانده بود. کارخانه‌های صنعتی برخی قدرت‌های مدعی تمدن این بمب‌ها را ساخته بودند. آنها این سلاح‌های کشنده را به رژیم بعث اهدا کرده بودند. در آن روز، ده‌ها نفر از مردم بی‌دفاع سردشت جان باختند. میراث‌باقی‌مانده‌ها خراش سینه و تقلای تنفس شد.
سکوت جهانی در برابر جنایت
سردشت، نخستین شهری بود که پس از جنگ جهانی دوم، طعم تلخ گازهای شیمیایی را چشید. سکوت سنگین جهان این فاجعه را فرا گرفت. فریاد سوختن مردم سردشت در هیاهوی مدعیان حقوق بشر گم شد. آن روز انسانیت نیز از نفس افتاده بود.
تکرار تاریخ: از سردشت تا غزه
امروز، پس از گذر دهه‌ها، سیاهی همان سکوت سنگین در صحنه‌ای دیگر تکرار می‌شود. این بار نه در کوچه‌های خاک‌گرفته سردشت، که در خرابه‌های خونین غزه رخ می‌دهد. ردپای این رسوایی در خیال خام تجاوز به ایران نیز دیده می‌شود. بازیگران همان‌اند و قلب و قالب همان است. تنها نقاب‌ها عوض شده‌اند. رسم وقاحت جای نظم و صداقت را گرفته است.
پایداری حافظه تاریخی ایران
ایران، این زخم کهنه را نه فراموش می‌کند و نه می‌بخشد. بوی گاز و خاکستر با هیاهوی تاجران دروغ از حافظه تاریخ پاک نمی‌شود. فراموشی، همانند جامی سمی است که جادوگرِ افسانه حقوق بشر برای دیگران می‌ریزد. اما تقدیر چنان می‌چرخد که نخستین جرعه را خود می‌نوشد.
