سرویس خبری ایران من: در پی وقایع اخیر و جنگ دوازده روزه، انتظارات ملت ایران از نظام حاکم به سوی اصلاحات و تغییر رویکرد معطوف شده است. اما واقعیت‌های بر زمین، تصویری متفاوت از ادامه سیاستهای سرکوبگرانه ارائه می‌دهد.
امیدهای ملت پس از جنگ
به نام خداوند مهربانی‌ها
ملت امیدوار بود که پس از جنگ دوازده روزه، حاکمیت، با تفکر و تعقٌل و خود انتقادی، از سیاستهای خارجی خانمان‌برانداز و شیوه‌های استبدادی داخلی علیه ملت ایران کوتاه بیاید و به توصیه دلسوزان ملت، به عنوان اولین قدم، زندانیان سیاسی را آزاد کند و ساحت اندیشه و قلم را ازسیاهی سانسور پاک کند.
واقعیت تلخ ادامه سرکوب
ملت امیدوار بود بر لطمات سهمگین جنگی که انتخاب و سلیقه مردم نبود، از سوی حاکمان بر جان مردم مرحم نهاده شود. اما دریغا، که حاکمان بر خشونت و ظلم و ستم افزودند، و با اعدام فرزندان منتقد مردم، و همزمان با سرکوب و کشاندن زندانیان سیاسی با قُل و زنجیر و ضرب و جرح و شتم، این آزادگان سرفراز را، از این زندان به آن زندان کشاندند و خون بر چهره نجیب‌شان پاشیدند و زخم بر دست و پای… شگفتا که چهره کریه استبداد و خشونت هم چنان بر قامت این نظام حرف اول و آخر است.
راهکار پیشنهادی: عذرخواهی و آزادی
اینک به عنوان یک زن وطن‌پرست و آزادی‌خواه، توصیه می‌کنم آمران و عاملان این فاجعه از زندانیان افتخار آفرین و مقاوم و مجروح و از ملت عذرخواهی و همه زندانیان را آزاد کنند و به جای لجبازی با ملت بزرگ ایران روال دیگری را سرشار از همدلی و فروتنی با ملت پیشه خود سازند، کنار ملت و نه علیه ملت.
