سرویس خبری ایران من: در عصر حاضر که جنگ اطلاعات و روایت‌سازی به یکی از مهم‌ترین عرصه‌های مقابله تبدیل شده، نقش ایرانیان مقیم خارج از کشور در انتقال حقیقت و مقابله با تحریف‌ها اهمیت ویژه‌ای یافته است. این متن به بررسی مسئولیت‌های این قشر از هموطنان در پاسخ به جنایات اخیر علیه دانشمندان ایرانی و ضرورت همراهی آنان در دیپلماسی عمومی می‌پردازد.

اهمیت نقش ایرانیان مقیم خارج کشور

در چنین شرایطی، نقش ایرانیان مقیم خارج کشور بیش از هر زمان دیگری اهمیت یافته است؛ ایرانیانی که می‌توانند صدای رسای حقیقت باشند و تصویر واقعی ایران را به جهانیان مخابره کنند.

هدف‌گیری دانشمندان: راهبرد دشمن برای ضربه به پیشرفت علمی

به گزارش ایران من، رخدادهای اخیر بویژه ترورهای هدفمند دانشمندان برجسته ایرانی، نشان داد که عرصه علم و دانش نیز از تیررس خشونت و سیاست‌ورزی‌های مخرب مصون نمانده است. دشمنان ایران به‌خوبی دریافته‌اند که پیشرفت علمی، سرمایه انسانی و استقلال فکری این سرزمین، ستون‌های اصلی اقتدار ملی ماست. به همین دلیل ضربه به این سرمایه‌ها را بخشی از راهبرد فشار همه‌جانبه خود قرار داده‌اند.

در این میان، ایرانیان خارج از کشور نقشی بی‌بدیل در افشای این جنایت‌ها و رساندن صدای مظلومیت ایران به افکارعمومی جهان دارند. تجربه سال‌های اخیر نشان داده است هرگاه هموطنان ما در نقاط مختلف دنیا، با زبان رسانه، دانشگاه، هنر یا فعالیت مدنی حقایق را بیان کرده‌اند روایت رسمی و یکسویه جریان‌های معاند به چالش کشیده شده و زمینه برای شنیده‌شدن روایت ملت ایران فراهم آمده است.

نمونه‌ای از نقش‌آفرینی مسئولانه: یادداشت دکتر مقداری

یادداشت اخیر دکتر علی مقداری استاد دانشگاه و پژوهشگر برجسته، نمونه‌ای روشن از این نقش‌آفرینی مسئولانه بود. وی با واکنش به گزارش نشریه علمی و مطرح جهانی Nature درباره حمله به مؤسسه «وایزمن» در سرزمین‌های اشغالی، نه‌تنها بر ضرورت حمایت یکسان و بی‌تبعیض از دانشمندان جهان تأکید کرد، بلکه با شجاعت علمی و اخلاقی، به ترورهای اخیر دانشمندان ایرانی پرداخت و سکوت معنادار بسیاری از نهادهای علمی بین‌المللی را نقد کرد.

دکتر مقداری یادآور شد که در ۲۳ خرداد ۱۴۰۴، تعدادی از برجسته‌ترین چهره‌های علمی ایران – از جمله دکتر محمدمهدی طهرانچی و همسر ایشان دکتر مژگان غرویری و نیز دکتر محمدرضا صدیقی صابر – به همراه خانواده‌هایشان در اقدامی تروریستی جان باختند. رژیم  اسرائیل مسئولیت این جنایات را بر عهده گرفت. با وجود این، واکنش جامعه علمی جهانی به این فجایع، بسیار محدود و گزینشی بود؛ گویی که جان دانشمندان و حرمت محیط‌های علمی، به محل و ملیت آنان وابسته است.

این نکته هشداری جدی است: اگر جهان امروز در برابر ترور دانشمندان و نقض امنیت علمی سکوت کند، الگویی خطرناک شکل می‌گیرد که فردا دامن همه کشورها را خواهد گرفت. همان‌طور که دکتر مقداری به‌درستی نوشت، دفاع از علم و اهل علم نباید مرز و تبعیض بشناسد. از تهران تا بیروت، از غزه تا هر نقطه دیگری از جهان، دانشمند باید در امان باشد.

دعوت به همراهی: مسئولیت مشترک ایرانیان جهان

برای رساندن این پیام به وجدان بیدار جهانی، حضور و تلاش ایرانیان خارج از کشور اهمیت حیاتی دارد. این عزیزان، به دلیل موقعیت جغرافیایی، تسلط به زبان‌های بین‌المللی و دسترسی به رسانه‌ها و شبکه‌های علمی و فرهنگی، می‌توانند پل ارتباطی میان حقیقت ایران و افکار عمومی دنیا باشند.

حمایت از ایران و دانشمندان ایرانی صرفاً یک مطالبه ملی نیست؛ یک مطالبه انسانی است که باید به زبان جهانی ترجمه شود. هر ایرانی خارج از کشور، استاد دانشگاه و فعال فرهنگی، روزنامه‌نگار باشد و دانشجو، می‌تواند در این مسیر سهمی ایفا کند. بیان روایت‌های دقیق و مستند از پیشرفت‌ها، مشکلات و ظلم‌هایی که بر ایران و ایرانیان روا می‌شود، یک اقدام ملی و میهنی است.

دولت، با قدردانی از همه ایرانیان آزاده‌ای که در این مسیر گام برمی‌دارند، تأکید می‌کند که آماده هرگونه همکاری و پشتیبانی از ظرفیت‌های علمی، فرهنگی و رسانه‌ای ایرانیان مقیم خارج کشور است. بر این باوریم همان‌گونه که در میدان دفاع و بازسازی، همدلی و همراهی ملت در داخل پشتوانه دولت است، در میدان دیپلماسی عمومی و روایتگری نیز همراهی ایرانیان جهان، ضامن اثرگذاری پیام ملت ایران خواهد بود.

امروز با شرایطی مواجهیم که دشمن می‌کوشد روایت خود را از ایران به‌عنوان «تهدید» و «مشکل» به جهان بقبولاند. مقابله با این تصویرسازی ناعادلانه، تنها از مسیر گفتن حقیقت و نشان دادن چهره واقعی ایران – به‌عنوان کشوری با مردمی صلح‌جو و سرمایه‌ای بی‌بدیل در عرصه علم و فرهنگ – ممکن است.

در پایان از همه ایرانیان خارج از کشور دعوت می‌کنم در این مسئولیت ملی سهیم باشند. هر مقاله، هر سخنرانی، هر مصاحبه و حتی گفت‌وگوی ساده در محیط کار و دانشگاه، می‌تواند گامی در تغییر نگاه جهانیان به ایران باشد. امروز بیش از هر زمان دیگری به این هم‌صدایی نیاز داریم. ایران متعلق به همه ماست؛ صدای آن نیز باید از زبان همه ما شنیده شود.